Detachering Roosevelt Roads
In het topic 'Foto's die nog thuis lagen' werd de S2A 187 getoond.
Dat was voor mij aanleiding om die zelfde kist in een andere setting te plaatsen, n.l. op Puerto Rico tijdens een detachering van MLD Squadron 1, (Hato), in maart 1964.
Ik was nog bezig met de Fokkers T IV in Indië, maar van die Roosevelt Roads detachering had ik al een aantal jaren foto's liggen.
Die gingen jeuken, en wonnen het van de watervliegtuigen, tenminste voorlopig.
Er kwam meer bij kijken dan ik dacht, vooral uitzoekerij, leuk.
Bijlage 14455
De tekst is van Wout Kleppe, toen Sergeant-majoor en Crew Chief van de 4 uitgevlogen Sq 1 Trackers.
Het enige dat hij in zijn album over deze trip vermeldt.
Maar er is wel wat meer over te zeggen.
(Wout trad aan in 1938, als leerling vliegtuigmaker.
Hij eindigde 30 jaar later als Technisch officier van Sq 2, Trackers.)
Het gebied waar geoefend werd in het vakkundig verschalken van 'vijandelijke' onderzeeboten lag ten Noord Oosten van Puerto Rico.
Volop Koude Oorlog.
Op de KLM Area kaart uit 1980 staan de diverse vakken nog getekend ten opzichte van SJU, de VOR van het burger veld van San Juan.
En niet te ver van Cuba verwijderd.
Daar is heden ten dage niets meer van terug te vinden.
De vijand van nu bevindt zich niet meer zo zeer in onderzeeboten..
Bijlage 14456
"Er werd dag en nacht gevlogen, met uitzonderlijk goede resultaten", zo vermeldt Wout.
Hier was kennelijk de Detachements Commandant-vlieger aan het woord geweest in een afscheidspraatje.
De slager die zijn eigen vlees keurt...
Wout werd opgestuurd met PANAM, per DC-8-32.
Defensie kocht een OK ticket voor hem, 141 USD, hoop geld met een dollarprijs van Fl 4.50.
De bemanningen waren eerder vertrokken, ruim 3 uur vliegen naar Roosevelt Roads.
Bijlage 14457
Het is een bescheiden gezelschapje dat instapt.
Rechts van de machine is een groot koel-aggregaat aangesloten op het vliegtuig ventilatie systeem.
Er was geen APU voorzien in de DC 8, (en ook de 707).
Modificaties in die zin werden pas na vele jaren toegepast.
De DC 9, die niet heel erg lang daarna uitkwam had er gelukkig wél een, om boordspanning en koeling te leveren tijdens grondstops.
Deze externe koelwagens maakten een alles overheersend gierend geluid, en werden daarom niet al te lang van te voren gestart.
Het was dan ook vaak prettig warm in de DC-8 tijdens het instappen.
Inmiddels was het bij de vluchtvoorbereiding in de cockpit, zeker in het Midden Oosten met 45 Celsius, niet meer te harden.
Het ondertekenen van Loadsheet en andere verplichte papieren vóór vertrek door de gezagvoerder gebeurde vaak meerdere malen.
En op verschillende plaatsen op het papier, omdat er grote natte plekken tappelings op de bescheiden verschenen...
Daar konden de vroege balpuntpennen niet mee overweg.
KLM deed de grondafhandeling zo te zien aan het logo op de koelwagen.
Bijlage 14458
Bijlage 14459
Ik had me er al lang bij neergelegd dat niet op de foto's was te zien welk vliegtuig het hier betrof.
Lastig op een site als deze, met op dat punt veel nieuwsgierigen.
Maar gelukkig had ik iets over het hoofd gezien: de linker neuswiel deur!
Bijlage 14460
Daarop is 05 af te lezen.
Leuk zoekwerk, want ik ben daar niet erg in thuis, leverde op dat het dan de N805PA moest zijn.
En daar was wel een plaatje van te vinden.
Meerdere zelfs, want we komen dezelfde registratie ook tegen als Panam B-737, en ook van Delta in een later stadium.
Ik vind dat wel wennen in het US systeem.
Bijlage 14461
De N805PA, net na touch down, het neuswiel moet nog neergezet worden.
Maar waarom zien we een landing op deze foto en niet een start?
Kijk naar de reverser ringen-met-halve-schalen, die naar achteren zijn gelopen, omdat er 'upon touchdown' reverse is geselecteerd, en die nu puntig uitsteken achter de uitlaten.
De volgende foto laat het iets duidelijker zien.
Bijlage 14462
Tegen die gesloten halve schalen wordt tijdens reverse 80% vermogen gezet om de boel te helpen afremmen.
De 'reverse halves' staan te schudden en dansen, en worden gloeiend heet.
Tot mijn verbazing liepen ze bij 'unreverse' vrijwel altijd zoetjes naar voren, aangedreven door bleed-air van de eigen motor.
Het was een degelijke constructie, die wanneer de reverser-halves eenmaal weer naar voren waren gelopen, er 'schoon' uitzag:
Bijlage 14463
We hebben het over de Pratt & Whitney JT3D motor.
Deze had na de eerste straight jets, (recht toe recht aan: lucht er in, verbranden en via de turbine er van achter weer uit), een bescheiden Fan-constructie.
De omloop verhouding was nog maar 1.4, maar het scheelde startvermogen, lawaai, en brandstofverbruik.
Lawaai was in het begin geen enkel punt.
Donderende, knetterende herrie die lang aanhield deerde ons niet.
Het was eigenlijk wel mooi, en ook de pluim roet van half verbrande kerosine gaf een idee van kracht af.
Zo begon het in '58.
Maar al na een paar jaar werd het hier en daar behoorlijk hinderlijk.
Er werd geworsteld met allerlei soorten jet-exhausts die de snelheid van de uitstroom moesten verlagen en verleggen.
En die door menging van de hete exhaust jet met koude omgevingslucht de 'noise footprint' moesten verkleinen.
Vandaar dat we hier de merkwaardig gevormde en wat verstoorde uitlaten aan de JT3D's zien. Een tussenfase.
Men is er nóg niet op uitgestudeerd overigens.
Op de 787 zijn duidelijk zichtbaar weer nieuwe inzichten toegepast.
We gaan starten. Van Curaçao naar San Juan.
Bijlage 14464
De kist is niet erg zwaar, ondanks dat hij vermoedelijk al de brandstof voor het vervolg traject naar New York aan boord heeft.
Daar werd (heel) vroeger niet erg op gelet.
Het startvermogen van de motoren toen was echter zodanig dat er moest worden vertrokken met een bescheiden neusstand.
Meer was op lage hoogte niet mogelijk.
Het rendement van de motoren werd beter met toenemende hoogte.
Bijlage 14465
Ik heb in het volgende shot de belichting wat aangepast om zichtbaar te maken wat er achter uit werd gegooid in die tijd.
Bijlage 14466
Het volgende deel is Roosevelt Roads, het US Naval Air Station aan de Oostpunt van Puerto Rico.
Tracker.
Detachering Roosevelt Roads
Detachering Roosevelt Roads vervolg.
De Chef is met Panam veilig aangekomen op San Juan, en arriveert later op de middag op Roosevelt Roads.
De vier Trackers staan daar al op hun flightline aan de Noordkant van het veld.
De grondafhandeling was in eigen hand gehouden door het meesturen van technici op de stoelen van de Waarnemer en/of Telegrafist (onderzeebootbestrijder).
Alles staat er netjes bij en de chef legt dat direct vast, onder een al laag staand zonnetje.
Ik vermoed dat er weer een Clack aan het werk was...
Bijlage 14519
De 187 uitvergroot laat zien dat er onder iedere vleugel drie stuks ordnance hangt, maar wat is het -- ja wat eigenlijk?
Ik ben daar tot op heden nog steeds niet achter.
Het kan een type oefenbom zijn dat wij niet kenden, een raket is het niet, en of Sq 1 actieve sonoboeien had betwijfel ik sterk.
(De standaard sonoboeien bevonden zich in beide motorgondels.)
Bijlage 14520
Bijlage 14521
Er volgt nu een serie foto's met blote knieën, maar omdat er ook steeds een stuk vliegtuig op staat moet het maar.
Allereerst de chef met zijn naaste medewerker, Sgt Trommel, Radioradarspecialist.
Als het mechanisch werkt, maar de electronica laat het afweten, dan vormt men alsnog een slecht platform om onderzeeboten mee te vangen.
Bijlage 14522
Er was een werkcaravan toegewezen die een airco-unit had. Iedereen blij!
Bijlage 14523
Technisch rondje van de chef.
Bijlage 14524
Bijlage 14525
Bijlage 14526
De chef poseert in zijn US vervoermiddel annex startaggregaat.
Hij zit onder een vleugel-strongpoint, maar er hangt dit keer niets aan.
Het eerdere raadsel blijft.
Of er fotografisch een truc met het propellerblad is of dat er daadwerkelijk iets aangeplakt zit weet ik niet.
Ik kan het niet verklaren.
Bijlage 14527
Er wordt getankt middels een 115/145 octaan bowser.
Uiteraard met aarding naar het neuswiel.
De tankboer ziet er naar mijn mening precies zo uit als een zestiger jaren Texaco tankboer er uit hóórt te zien.
Voor die tijd was het allemaal modern spul.
Roosevelt Roads was een belangrijke basis.
Wat mij dan opvalt is het brandbluskarretje met zijn knarsend-ijzeren acht-spaaks wielen uit een vervlogen tijd...
Bijlage 14528
Bijlage 14529
Het tanken op Hato verliep anders.
Ik maak hier nu maar gebruik van de gelegenheid om wat losse Hato/MLD foto's te plaatsen.
Ze zouden anders een beetje op zich zelf blijven hangen.
De 194 staat klaar om verreden te worden naar een plek in de buurt van een brandstof-standpijp in het platform.
Een met 115/145 Avgas uiteraard.
De burger jets en turboprops die er begonnen te komen hadden andersoortige dorst.
Vanaf de standpijp moest het dan nog de vleugel in.
Voor dat doel had Shell al jaren een Tuktuk, met aanhangertje.
Hier in '59 met een rij Avengers.
Bijlage 14530
Bijlage 14531
Bijlage 14532
Beide wagentjes konden hetzelfde, n.l. een slang aankoppelen, en opvoeren naar het 'overwing-refuelling point'.
Onder lage druk vanwege de gravity-feeding werd er dan brandstof opgepompt.
Een tamelijk tijdrovende klus.
Vandaar dat men was overgegaan op pressure-feeding met een simpele koppeling onder in de vleugel.
Moet gezegd: de F 27 had dat ook al in een vroeg stadium.
Men moest er wel spierballen voor hebben in het begin.
En denk ook aan gladde platforms en wiebelige verrijdbare trappen. KLM-blauw was soms verrekt wiebelig...
Bijlage 14533
Bijlage 14534
Gezien de aannemer rond het platform en de eeuwige wind, is het te hopen dat de diverse filters goed werden gecontroleerd.
Het was scherp gruis.
Bijlage 14535
Ik blijf nog even op Hato, maar keer dan weer terug naar Roose.
Tracker. vervolgd.
Detachering Roosevelt Roads
Ik ga toch maar weer terug naar Roosevelt Roads.
Dat past beter.
Er zijn wat foto's langs gekomen in de vorige aflevering, die méér lieten zien dan dat er werd genoemd.
Maar dat gaat hier goed komen.
Bijlage 14714
Aan het eind van de Sq 1 flightline zijn twee C-130's te zien. Het zijn mogelijk C-130B's.
Formidabel vliegtuig; het stond er toen al, 50 jaar geleden, en doet het nog steeds uitstekend.
Enige registratie van ze heb ik niet aan de foto kunnen onttrekken.
Bijlage 14715
Het 'technisch kader' toont rechts een Connie tailplane.
Bijlage 14716
Het is een US Navy Connie, een WC-121, een gewaardeerd lid van de Hurricane Hunters.
Bijlage 14717
Daar waren er niet veel van, dus we mogen het beschouwen als een bijzondere Connie staart.
Bijlage 14718
Bijlage 14719
Bijlage 14720
Het wapen van US Naval Station Roosevelt Roads vermeldt 'crossroads'.
Dat was niet voor niets.
De Cuba crisis vond nog maar anderhalf jaar daarvóór plaats, en men stond nog redelijk stijf van de Koude Oorlog adrenaline.
Bijlage 14721
Het Caraïbisch gebied werd kritisch bekeken door de USA.
We zouden daar nog wat van mee krijgen later dat jaar.
De chef op de foto staat op de crossroads van het immens grote platform.
Aan de rand staat een SH 34J en een P2V Neptune.
Die beide types hadden wij ook al in die tijd.
Dat gaf ons even het idee niet al te ver op ze achter te lopen...
Bijlage 14722
De P2V heeft het nummer 140962 op de staart, en vertoont het klassieke 'historische' kleurenschema.
Glossy Blue and White.
Nr 12 op de wingtip tank (en neus).
Bijlage 14723
De Tower is rondom gesierd met het getal 39.
Dat is niets anders dan de Field-elevation in voeten van het referentiepunt daar.
Het heeft te doen met het instellen van de hoogtemeter voor de vlucht.
Maar er zou dan geen radio verbinding tussen Twr en de vertrekkende kist verondersteld worden.
Nogal onwaarschijnlijk in 1964.
Ik heb de indruk dat men op dit punt 15 jaar achter loopt; vergeten voorschriften en zo...
Een andere verklaring heb ik er niet voor.
Bijlage 14724
De 'historic look' werd een paar jaar later los gelaten.
Er verschenen P2V's in allerlei livrij, met daar overheen nog eens al of niet wilde squadron emblemen.
Bijlage 14725
Ik was vanwege iets heel anders beland op een site van een oude spotter in Prestwick, Scotland.
De '12' was daar al twee jaar eerder gespot.
Kringetje rond.
Bijlage 14726
vervolg,
Detachering Roosevelt Roads
Vervolgd.
Bij het tanken stond er iets in de achtergrond, waar er nog niet veel van waren in 1964.
Een P-3A Orion.
Bijlage 14727
Bijlage 14728
Er is geen nummer te onderscheiden, maar het is vermoedelijk een kist van VP-8 squadron, met LC op de fin.
De MLD moest er nog een twintig jaar op wachten.
Bijlage 14729
Als Lockheed Electra begonnen, was dit vliegtuig niet erg gelukkig.
Drie desintegreerden tijdens de vlucht door een fatale resonantie tussen vleugel en de -overigens geweldige- Allison Turboprops.
Dit probleem werd afdoende verholpen, maar het publiek was niet meer om te krijgen.
De Electra, hoewel innovatief en ijzersterk, werd geen succes.
Maar als P-3 Orion en vervanger voor de P2V Neptune won hij het pleit ruimschoots. Meer dan 700 van gebouwd...
Bijlage 14730
De eerste P-3A's werden eind '62 afgeleverd.
Met updates, electronisch, in de 'Long Range Maritime Patrol' rol en ingericht voor een aantal andere doeleinden, worden ze nu pas na 50(!) jaar deels vervangen door pure jets.
Bij de Nederlandse Marine ging het precies andersom:
Onze P-3C's waren nog in prima staat, maar de organisatie die ze moest runnen, de MLD, werd opgeheven bij gebrek aan vijanden.
Best uniek eigenlijk, bij nader inzien...
De volgende foto heeft iets opmerkelijks wat me pas onlangs opviel.
Een LRMP vliegtuig zoekt een vooraf bepaald gebied af op vijandelijke onderzeeboten.
Het heeft geen zin daar met hoge snelheid overheen te 'rauschen'; het is vooral van belang er láng te zijn.
Als door brandstofverbruik het vliegtuiggewicht voldoende is afgenomen, dan komt het moment dat er een motor kan worden gestopt.
Men vliegt dan verder op drie Allisons, met een iets lagere snelheid, maar wél langer in het zoekgebied.
Het Engelse woord daar voor is 'to loiter', rondhangen, drentelen.
De P-3 heeft op 3 van de 4 motoren een vrij zware generator zitten, alleen motor #1, bakboord buiten, heeft er geen.
Om die reden wordt in de regel motor #1 afgezet in de loiter-modus.
Dan heb je wel een a-symmetrische vermogens verdeling.
Er moet steeds worden bijgetrimd met de ruddertrim tijdens noodzakelijke vermogens veranderingen.
Daarom verbaasde het me nogal om de volgende foto te zien op het net.
Bijlage 14731
Drie P-3's, strak in formatie vliegend. Maar met buitenmotor # 4 gevaanstand.
De enorme paddles van propellerbladen staan stil.
Beetje overdreven om dan met a-symmetrisch vermogen dicht op elkaar te kruipen...
Maar er is over nagedacht:
Bij nader inzien zijn ook de bakboords buitenmotoren stil gezet. Dat was me initieel ontgaan.
Het zijn nu drie 'tweemotorigen' die formatie vliegen.
En dat is bekend terrrein want al die mannen hadden daarvóór Neptune gevlogen...
Het levert wel een bijzondere foto op!
Dit laatste deel ging niet erg meer over de detachering van Squadron 1.
Maar al eerder had de Detachementscommandant na afloop van de exercitie uitgesproken dat de resultaten 'uitzonderlijk goed' waren geweest. Da's niet mis!
Na 8 dagen trok men weer Curaçao-waarts, een oefening-ervaring rijker.
En ongetwijfeld volgestouwd met mooie en Amerikaans-handige hebbedingen die wij nog niet hadden uit de rijk voorziene US Navy PX-store, taxfree.
De douane op Hato kneep een oogje toe, maar dat was niet ongewoon...
Tracker.
Detachering Roosevelt Roads
Hier komt-ie nog een keer.
Het kiekje in zijn geheel was gescanned 6.8 mb.
Er is nu 125 kb van over voor de Herculessen, maar ik heb hier nog niets aan ge(ver)prutst...
Ben benieuwd.
Bijlage 14732