Nederlands Indië en Watervliegtuigen.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Flight,

Zoiets dus:



Tracker.

[flight]

Inderdaad, Tracker, zo sta ik te boek tijdens de 124e reis van de Sibajak.
Niet alleen inde kranten stond het gepubliceerd maar de passagiers kregen een prachtige folder met de namen van de passagiers.
In die tijd had het woord privacy een geheel andere betekenis.

groeten,
flight.

[Tracker "Jaap de Moor"]

En je kreeg er een mooi routeboekje bij van de Nedlloyd!

[Tracker "Jaap de Moor"]

Fokker T IV vervolg.

Ik heb de indruk dat er door de tijd heen relatief weinig vliegtuigen van achteren zijn gefotografeerd.
Schuin van voren is veruit favoriet bij het portretteren.
De neus moet er vrijwel altijd prominent op staan; deze is ten slotte aangezichtsbepalend.

Hierin was men vooral vroeger heel erg geconditioneerd.
In het blad 'Vliegveld', begin '32 of zo, werd een mooie, maar van achteren genomen foto van de F XII, door de redactie voorzien van het onderschrift: "Wanstaltig geproportioneerde blik op een
Fokker F XII".
Nee, men hield er duidelijk niet van.



Deze Fokker-met-wielen inleiding had ik nodig omdat de volgende kiek er een is van de T IV, vrijwel recht van achter in genomen.
Dat had niets te maken met de fotogenieke inzichten van mijn vader.
Nee, hij maakte simpelweg een foto van zijn broer, de lachebek rechts voor in het bootje.
Hij schoot de T IV 'er bij', als nevenprodukt.

Op zondagmiddag werd er voor een paar rupees rondgevaren in de havenkom.
De gondelier was Sambo.
Die naam was goedbedoeld, maar een wat laatdunkende benaming voor de gekleurde medemens van toen, vooral Afrikaans.

Ach, maar men had het toen (en ook nog in mijn jeugd), over een 'Poepchinees', zonder dat daar commissies tegen werden opgericht...
Sambo dus, met jasje en gleufhoed.





In het weekend lagen er vaak verschillende kisten aan de boei in de haven of op de ree.
Die zouden er 's maandags weer op uit trekken 'Om te verkennen en te bewaken'.
(In de MLD, en bij de Kon. Marine als geheel, was er op zondag in principe géén oorlog. Die ving weer aan op de maandag...)

Meestal trok men er gedrieën op uit, in het begin al dan niet gecombineerd met de Dornier Wal, bij gebrek aan T-vieren.
Het samenstellen van zo'n eskadertje kwam in het begin op een prettige wijze tot stand.

Jonkheer Elias arriveerde als jong officier-vlieger in Indië eind 1927.
Hij schrijft er het volgende over:






Bedenk dat de hele MLD toen pas tien jaar bestond, en pas een paar jaar actief was in de Oost.
Het kwam in het begin voornamelijk op verkennen neer; bewaken zou tien jaar later de hoofdmoot worden.
Maar daar zijn dikke boeken over; ik waag me daar nu niet aan.

De volgende foto vind ik er een om in te lijsten.
Dat is geheel persoonlijk natuurlijk, maar ik heb wat met dat olie-achtige water.
Half zeven, de zon net op, restanten van moessonbuien in het Westen.

Het water, -zeewater-, niet een binnenmeertje, is vrijwel onberoerd.
Er zijn wat lauwe golfjes die er voor zorgen dat de weerspiegeling van de T-7 er net iets anders uit ziet dan het Fokker produkt dat er in drijft.

Ik heb de weerspiegeling nog een keer extra uitvergroot, puur voor eigen genoegen...









Met een uur zal er door de dagelijkse gang wat wind ontstaan.

Dat is maar goed ook, omdat bij glad water, en dus ook geen wind, het tijdens een zware start erg lang duurt voordat de drijvers verleid kunnen worden om op hun 'step' verder te skimmen om de minimum benodigde vliegsnelheid te bereiken.

Volledige bemanning, proviand voor een week, reserve onderdelen, bommen, opgetopt met (toen) 80 octaan benzine en een 28 graden buitenlucht temperatuur.

Kortom, maximum startgewicht, warm, en glad water:

De T IV deed er héél lang over om te gaan vliegen.

Tracker. Vervolgd.

[Mathieu]

Hoi Tracker,

Hele mooie foto van de T.IV op de zee! De wolken geven nog wat extra sfeer! Erg mooi dat je de moeite neemt ze hier te plaatsen.

Groet,

Mathieu.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Over bommen voor de T IV/IVa.


In de albums bevinden zich 3 foto's die het laden van bommen voor een deel tonen.

Deze kiekjes zitten gegroepeerd op T IV/IVa bladzijden.
Ik heb me er nooit iets bij afgevraagd, maar na scannen ervan wordt de blik kritischer omdat er meer is te zien.

De vraag rees of dit wel een formaat bom was dat in de T IV paste.
Deze hadden een inwendig bommenrek.
Door Jhr Elias 'het bommenkastje' genoemd, en dat klinkt niet erg bemoedigend als het om een bomb-bay gaat.




Elias:


De inhoud van 'het kastje' zal toch wel zijn meegevallen, dacht ik een paar dagen geleden.

Nadere informatie leverde op dat er wel degelijk 4 van deze 200 kg bommen in pasten.

Sterker nog, een dag later, in het topic Do 24 is door Stef een prachtige inkijk in de T IV romp geplaatst met een volbeladen rek, vertikaal, met 4 bommen!

Hierbij een verkleinde versie ervan.



Mijn geplande tekst bij het aanschouwen van de in mijn ogen veel te grote 200 kg bommen voor de T IV heb ik nu drastisch herzien.

Terug naar de bom die op het werkvlot wordt neergelaten.
Het projectiel heeft dit lot kennelijk al meerdere malen gedragen, want hij ziet er wat gehavend uit.
En dat klopt ook, want het is een betonnen oefenbom op ware grootte.

Er werd redelijk vaak voor oefening opgebomd, en wel met de stopwatch er bij!
Op zeker moment ging het 'opbommen' aanzienlijk sneller dan het aanvoeren per vlot of het tevoorschijn toveren van listig verstopte bommen op afgelegen lokaties in de Archipel.

De leiding gevende officier op het vlot werkt hard mee.

Vervolgens wordt er uitgevaren; in het sleepbootje zit waarschijnlijk de vliegtuigbemanning.



Tijdens de vaartocht naar de rede worden de bommen verder klaar gemaakt.
Hijs-ogen uitgeklapt, ontsteking voor zo ver mogelijk aangebracht, en de staartvinnen voorzien van een stabilisatiering.


Dit alles gebeurt door Konstabels.
Dat woord heeft niets van doen met de Engels koddebeier.
Het is de Marine benaming voor het dienstvak van de mannen die met bewapening omgaan.

Tarakan was een belangrijk steunpunt aan de Noord-Oost kust van Borneo, dat ten Noorden van Java ligt.

De vliegtuigen liggen deze keer behoorlijk ver buiten, want er is tijd voor ontspanning tijdens de vaartocht.
Het moet ongetwijfeld heerlijk zitten zijn op je eigen bommen, met peuk...




Even een terzijde:
Wat er gedronken wordt is water met 'lem'. Dat is een citroen-extract ter voorkoming van scheurbuik en ander ongerief.

In het eten bevond zich een minieme, maar tóch proefbare hoeveelheid kamfer, mottenballen dus.

Het waren jarenlange tropen-plaatsingen met uitsluitend mannen.
Amoureuze toenaderingen werden niet op prijs gesteld in de krijgsmacht.
De kamfer in het eten moest dit enigszins onderdrukken.
Iedereen was op de hoogte, volkomen legaal door de kok verwerkt.

Wanneer deze praktijk is beëindigd weet ik niet.
Maar in de zestiger jaren, op Hr Ms Karel Doorman, was dit nog steeds aan de orde!
Ik herinner me nóg de smaak van kamfer...

Beetje vreemd einde van een verhaal over bommen laden.
Maar wél de waarheid.

Tracker. vervolgd.

[Heron]

Of het nu van de kamfer komt, weet ik niet, maar het lijkt op de 1 na laatste foto meer of de konstabels last hebben van de naweeën van een bruine bonenmaaltijd

Overigens prima kwaliteit foto's

[Stef]

Ik heb de foto nog een beetje bewerkt om te kijken of er nog wat meer details uit te halen zijn.
Iemand een idee waar dat zwarte ding rechts van het anker voor dient?
Van jullie reacties leer ik ook weer van.
Plezier ermee

[g-1reaper]

Dat lijkt mij het mastje dat naar buiten moest worden gelaten, voor de sleepantenne. Zie de haspel met kabel.

[g-1reaper]

Nog even over die camouflage. Die lijkt mij alleen nuttig als het toestel afgemeerd lag, bijvoorbeeld bij een steunpunt. Ik kan me helemaal voorstellen, dat zo'n toestel dan deels onder overhangend gebladerte lag. Overigens werden ook twee C.XIVw's met een camouflagepatroon beschilderd, maar dat patroon zag er heel anders uit.