Foto Neptune "212".

[Tracker "Jaap de Moor"]

Wat Rob schrijft is correct, deze Avenger werd als target gebruikt bij raketschiet oefeningen.

Maar,.. Rob, ik had bij de foto geschreven dat ik nog een keer zou uitleggen waarom de TBM er zo (gehavend) uit ziet.
Met de bedoeling dat op een andere plaats te doen omdat het weinig uitstaande heeft met Neptune 212.

Met de 074 heb je er nu een gevolg aan gegeven, zodat ik er maar mee door ga in deze thread. Dus 212 met een Hato uitstapje.

De Tracker kon 6 raketten bergen onder de vleugels.
Normaliter waren dat oefen raketten, met betonnen kop, zoals op de niet alledaagse foto met Avenger 8 te zien is.
Maar het geeft de grootte goed weer van de 3 inch HVAR raket. Dat hij High Velocity was moge duidelijk zijn.

De opzet was er een onderzeeboot die nog boven-, of nét onder water was, mee te bestoken, rockets uiteraard voorzien van een oorlogskop.
Mits goed afgeschoten, d.w.z. onder 15 graden met het zee-oppervlak, verdween de raket onder water, om zijn traject horizontaal te vervolgen en hopelijk doel te treffen.

Een 'entry' steiler dan 15° leidde er toe dat de raket in zee naar beneden afboog en doel miste; vlakker dan 15° gaf kans op een ricochet.
Het eerste heb ik nooit kunnen controleren, het tweede bleek juist...

Oefenen daartoe van uit MVKV vond plaats op de Texelhors, het Zuidelijke strand.
Waarschijnlijk nog een overblijfsel uit de tijd van het niet meer bestaande MLD-watergebeuren op Texel, op De Mok.
Met 'die andere club' op de Vliehors wilden we niets te maken hebben!
Eenmaal ingescheept op de Doorman werd er op gezette tijden een sleepdoel uitgezet op een paar honderd yards achter het schip.

Na afvuren was het resultaat van een hit dus óf een wolkje zand, óf een waterkolom.
Twee snapshots uit een 8mm filmpje uit 1959 laten een Avenger zien die net heeft afgevuurd, en de waterkolom een paar seconden later.
Dat is allemaal niet erg spectaculair.

Veel leuker was het om schietoefeningen te doen op Curaçao.
Op de vlakte van Hato, ook wel San Pedro geheten, ten Westen van het vliegveld was een afgeschreven Avenger neer gelegd.

Als speelgoedje voor de heren...
Het was de door Rob genoemde 074. Ik wist dat niet.
Er bestaat zelfs, misschien onbedoeld, een decal-set van.

Eerdere registratie was U-33, nee, niet de Duitse 'U'.

De boeken vermelden dat de 074 is 'gesloopt NA'.
Zie uittreksel 70 jaar MLD.

Maar deze langzame, slopende sloop is toch wel heel anders verlopen dan de standaard sloop van de er onder vermelde U-35 te MVKV.

Velen, waaronder ik, hebben blijmoedig deel genomen aan de ontmanteling
van de 074!
We hebben gesmeekt om live ammo, maar dat werd niet toegestaan...
Dus het bleef bij een gestage 'pummeling' met cilindervormige betonblokken.

Maar we waren onderzeeboot bestrijders—vervolg.

Tracker

.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Het uitstapje Hato moet nog worden afgemaakt.

Eerst nog even de 213 foto met de technisch ploeg er voor in Biak.
Hij was eerder geplaatst, ik doe hem er hier bij in het klein.

'Flight' had om namen en rugnummers gevraagd.
Dat is niet erg gelukt qua aantal.
Twee om precies te zijn, waarvan één de eigenaar van de foto is...

Dick Otten, derde van links.
In '44 en '45 voer hij op de Macoma én de Gadila, konvooi begeleiding over de toen zeer onvriendelijke Atlantic, Squadron 860.
Hij was de specialist voor de Pegasus motoren van de Swordfishes, maar 'deed' ook airframe, vooral onderstellen waren in trek.

Anderhalf jaar lang, heen en weer van de Clyde in Schotland naar Halifax, Nova Scotia.

Als waardering ontving hij een Oranje Nassau in augustus '46. Hij is als Vakofficier gepensioneerd in '76.

De ander is Leo Willems.
Voorste rij, zevende van links, incognito achter zijn snor.

Hij deed 20 jaar voor de dag van de foto al iets dat door 'Hare Majesteit' werd beloond met het Vliegerkruis.

Helaas wilde de namen van de anderen niet meer naar boven komen.

O ja, ik vond nog een laatste stukje 212.

Tracker
.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Maar we waren onderzeebootbestrijders.
Dat was de laatste vorige zin, maar dat onderwerp komt nog aan bod.

Wat ik er mee wilde zeggen was dat we gewend waren raketten te schieten vanuit een recht inkomende koers op een doel in zee.
En vanaf tenminste 1500 ft, meestal na een radarcontact.
Dat gaf gelegenheid om de belangrijke 15 graden duikhoek te bepalen.
Niet te steil en niet te vlak.

Het oefenen daarvan op de Texelhors of op een sleepdoel achter het eigen schip aan, was daarop gebaseerd.
Een vrij lang gerekt raket-circuit, 1500 ft, en dan van daaruit een rechte duik.
Maar met die Avenger, de 074, op de San Pedro vlakte, werd het een ander verhaal.
We schoten uiteraard richting zee, dus vanuit het eiland aankomend.




Dat betekende dat er een paar steile rots-richels gepasseerd moest worden, waar achter het doel lag
Dat riep bij vrijwel iedereen het gevoel op 'dat dat circuit wel wat korter kon'.
Dus dat stukje straight and level op 1500 ft werd wat ingekort, en nog iets...
Totdat het er niet meer was.

Kortom, we schoten vanuit een dalende bocht, min of meer vanuit de heup.
Met daardoor natuurlijk ook een kortere richttijd.
Maar de extra geestdrift tijdens deze ground-attacks maakte veel goed.
Het was puur kicken!
(alleen 'kickte' je toen nergens op, je vond het aardig, of mooi...)

Een 'Ace' schiet tegenstanders in de lucht af, geen gronddoelen of onderzeeboten.
Maar sinds mijn warme relatie met de 074 achter die richel, heb ik altijd anders gekeken naar ground-attacks.
Het bekende filmpje van de Duitse locomotief die wordt opgeblazen in Frankrijk is daar een goed voorbeeld van.
Met méér bezieling...

.


.


.


De foto's zijn van Alex Alberto, die toen cameraman was op het eiland.
Hij is nu vaak aanwezig in het Aviodrome.

.
Een goede plek voor wat bezinning.



De Pratt & Whitney R 2600, nu 'sitting duck'; liep ooit als een naaimachientje.


Er zijn ongeveer 20 Avengers gesloopt op Curaçao.
Dat vond plaats bij een sloper aan de Schottegatweg, ten Oosten van het binnenwater met de havens.




Op het eiland moeten vast nog de nodige stuurknuppels, gashandles en hoogtemeters rond zwerven na 50 jaar, lijkt me.



De 074 heeft de sloper nooit bereikt.
Na haar overtolligheid heeft ze eerst een poos in een verlaten hoekje van het veld gestaan, vast geklonken aan met beton gevulde vaten.
Totdat ze op zeker moment tot raket-schiet target werd gepromoveerd.
Een promotie mogen we dat wel noemen.

Van alle andere overbodig geworden kisten is slechts één foto voorhanden.
De '1-5' is vereeuwigd in de Annabaai tijdens haar laatste gang in mei '61.
Het ponton was geleend van de Isla raffinaderij CPIM.
Ze is verzorgd afgeleverd.
Een hoes over de cockpit gedrapeerd, rudder en ailerons voorzien van klampen.
Aan de vliegtuigpaai en zijn assistent heeft het niet gelegen.




Het merkwaardige aan de hele MLD Avenger operatie is dat het al met al nog geen acht jaar heeft geduurd.
De eersten werden in sept '53 op de kade in Rotterdam gezet.
De laatste TBM's werden gesloopt vanaf januari '61.
En op de Antillen vanaf mei dat jaar.

Qua efficiëntie is dat m.i. een pover resultaat.
Een van de redenen was dat de techniek ze inhaalde.
In '60 kon men opeens toe met half zoveel vliegtuigen.
Met behoud van alle taken die de Avenger had.

Want daar was de Tracker, what else!




De 074 en de 1-5 stonden er altijd net zo bij op de flightline. Eager.
Hato, 0700 hr local time, tropenschema.

Tracker.

P S Nu nog het schieten zelf.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Weer terug naar de Neptune.

Ik geloof zelfs dat de 212 op de eerste te zien is.








Tracker

[LVA-40]

Wat een fantastisch verhaal weer Tracker! Er zijn weinig mensen die op zo'n boeiende manier (beeldend en al) een complex verhaal kunnen samenvatten! Complimenten, en, ga er vooral mee door!

[Tracker "Jaap de Moor"]

Dank, doe ik!

Eerst een ongelukje melden.

De 206 in 1966 landt op baan 06, Valkenburg.

Té veel Duivelse zessen in het geding...





Het dorp Valkenburg rechts-voor, in de duinen de markante watertoren.

Er achter lag een schietbaan.
We moesten ons daar bekwamen in het schieten met het handwapen 'Wáhpuh F N Zes'.

Stijl biathlon vond ik maar niets; uit de heup werd 'den vijand' echter doorzeefd met negen-milimeters.

Morgen rijden we op naar de 206.

Tracker.

[Mathieu]

Even off-topic een vraagje aan Tracker. Ik heb ooit eens een verhaal gehoord over een Tracker die begin jaren 60 geleend/gestolen werd op Malta. Weet jij daar iets over?

Groet,

Mathieu.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Een monteur, die afgetest was voor vlieger vond dat niet te verteren.
Hij ging er met de 153 vandoor, stak de Middellandse Zee over en landde in Lybië.
Geen schade.

Het aftesten had duidelijk een mentale achtergrond.

Is daar vrij gelaten, vliegtuig ook, en heeft gevangenisstraf uitgezeten in Nedereland.

Is daarna naar de VS getrokken.

Einde verhaal.

Google maar "van eijck hijack mld 153 libya" of zo iets en je bent even zoet.

[Tracker "Jaap de Moor"]

In het foto album is een pagina ingericht voor de klapband van de 206.



Maar zwaar gescand kan ik de 206 in onderdelen aanbieden.
Leuk voor liefhebbers en modelbouwers lijkt me.
En vooral een nuttig uitwerken van slechts één foto.



Daar staat ze dan.
Beetje dwars en doorgezakt, maar gelukkig op de startbaan gebleven.

De motoren zijn na de full stop direct gekapt, en het vliegtuig electrisch en hydraulisch 'dood' gemaakt.
Daarom hangen de flaps er nog uit.

Er is gelukkig geen wielbrand ontstaan, met vaak desastreuze gevolgen.



Bij het neuswiel is al een krik in positie.
Wat de twee gehurkte lieden uit hun kistjes aan het halen zijn weet ik niet.

Wat hier opvalt is de 'Jet Intake Warning', luidruchtig aangegeven in een punt op de jets.
Naar de huidige maatstaven waren het straalmotortjes van niks.
Maar de US Navy had in '53 of zo aan boord van een carrier een fataal 'opzuig' incident.
Cougar of Cutlass, zo iets.

Sindsdien was de 'Jet' uitgeroepen tot 's mensen vijand nummer één.
Die visie werd uiteraard door onze MLD klakkeloos over genomen.

Dat draaiende propellers dodelijk konden zijn was al bekend sinds 1903,
en dus niets nieuws.
In mijn Squadron vond een dodelijk ongeluk plaats op het platform tijdens nachtoperaties.
Dat werd gelaten geaccepteerd, en leidde niet tot extra maatregelen...



Lockheed had graag mooie, dubbel uitlopende Fowler Flaps, vergelijk de Connie.



De vaste tiptank ten voeten uit.
Aan de vleugel-achterlijst bevinden zich de 'wick-dischargers'.
Het zijn in nylon gevatte lontjes (wicks), die eindigen in een kwastje.
Bedoeld om ingeslagen bliksem en opgebouwde statische electriciteit af te voeren.
Ze bestaan nog steeds, alleen nu uitgevoerd als starre staafjes aan de tip en zelfs aan de flap-canoe.

De astro-dome is zichtbaar en ook de antennedraden voor de HF, de korte golf lange afstands radio.

De perspex koepel werd nog echt gebruikt voor de navigatie door regelmatig een zonnetje te schieten.






Er zal wel enige schade onder aan de romp zijn ontstaan door rondvliegend rubber.
Het karkas en de draagzone van de band (dat heb ik opgezocht), ziet er overigens nog redelijk intact uit.



Hier een volle blik op de flaps.

Zichtbaar is een aantal geprofileerde korte stub-antennes, die zelfs in pijlstand staan, (nou nou).
Ze dienen voor ontvangst van de verschillende types sonoboeien in het water.
De paaltjes boven en onder zijn UHF en VHF antennes voor de communicatie met verkeersleidingen en Tacan, de militaire VOR.

In het dak zit ook de antenne van de ADF, richtingzoeker op de middengolf, MF, AM in uw auto.
De MF bakens zijn nu alleen nog in gebruik als 'Locator beacons' zo'n 8 mijl voor een ILS-baan op een burger veld.

Luchtvaart bakens, NDB's, werken ruw weg tussen 300 en 400 kilohertz.
Maar de oude ADF sets hadden ook nog een MF band, en daar zaten alle AM radiostations op.
Van groot belang voor de MLD, want:
Voor baan 06 op Valkenburg, binnen komend over Wassenaar, was de GCA onbruikbaar; die stond met zijn kar opgelijnd voor baan 24.
ILS was er niet. 'Burger troep, doen we niet aan...'.



De GCA kon wel een algemene radar line-up geven voor baan 06, maar dat moest op speciaal verzoek.
Veel sneller en makkelijker was de Veronica-methode tijdens dagen met wat minder zicht.
Het Radioschip van toen lag ongeveer op long final voor onze baan 06, op een vaste afstand.
Het zond uit op 557 Kc(ycles), onderin de AM band.
Luisterend en peilend flierefluiterden we dan naar baan 06!

Als het erg had gestormd moest je oppassen daarmee. Het schip, én dus het baken was er dan soms opeens even niet...

Terug naar de 206.
De twee-kleuren bult onder de staart bevat de ECM antenne.
Het pikt verwaaide radarsignalen op van de vijand voordat deze u kan zien op zijn scope.
Bij de Tracker, de Grumman uitvoering, zit dat in de dome boven de cockpit, waardoor hij er zo prettig uit ziet.

Daar achter, net buiten de foto zit nog een bult, maar dat is niet meer dan een stootbuffer, om de staart te beschermen bij over-rotatie.
In het verre puntje van de staart zat de MAD, gevoelige apparatuur.

Twee Technische Dienst officieren plegen overleg.
Ik meen de Surinaamse ingenieur Aart Braam te zien; we car-poolden enige tijd naar Valkenburg.

Achter hem staat degeen wiens album dit is, Wout Kleppe, toenmalig incidenten-onderzoeker.
Hij schijnt uit te leggen aan Aart waar de 206 vandaan kwam.

Een op het eerste gezicht wat overbodige mededeling...
Ik heb hem er nooit naar gevraagd want op het kiekje in het album valt het niet zo op!

Tracker.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Er is een nieuwe dia met Hato.

Hij toont de 204, de 213, en een derde Neptune met een witte rug.
Dat zou de 212 kunnen zijn, zie eerdere foto in dit topic.

Ik kan de regeling detachering Neptunes te Curaçao niet zo gauw vinden, maar deze regi-combinatie moet toch tot een datum of periode kunnen leiden?

Hij wordt groot...






Tracker.