Foto 1
Aansluitend op het voorgaande is hier de Doorman met nog een recht (axiaal) dek van voor de verbouwing.
Men staat er op het voordek strak bij in tropentenue.
Foto2
Firefly 62 laat zien hoe het moet. Derde kabel en op de centerline.
Mooie schaduw van een radar-antenne op het dek.
Foto 3
Deze Firefly is al rechts uit de flank aan het gaan vóórdat hij een kabel te pakken heeft.
Kabel 4 is net gemist, 5 en 6 behoren nu nog tot de enige mogelijkheden, hoewel er 8 liggen.
Kabels 7 en 8 liggen om onduidelijke redenen plat op dek, en zijn daarom niet te 'pakken'.
De LSO staat -onmachtig in deze fase- de afloop van de landing te bekijken...
Het rechte dek had 8 kabels liggen om de pakkans zo groot mogelijk te maken.
Bij missen er van belandde je in de 'crashbarrier', als er al kisten op het voordek geparkeerd stonden.
Na 1958, toen er een hoekdek was aangebouwd, waren er nog 6 kabels overdag, en 5 's nachts.
Missen er van leidde nu niet meer tot een halt in de barrier, maar tot een 'bolter', een onvrijwillige doorstart.
's Nachts was de zesde kabel er tussen uit om nét een fractie meer 'bolter-bedenktijd' te hebben om weer full power te geven.
Dit omdat zonder maan en altijd zonder enig strooilicht van de omgeving, het stikkedonker was.
Maar écht donker.
Het was niet te zien waar het hoekdek ophield en de zee begon.
De dekverlichting was minimaal, en stond om verblinding voor de dekploeg te vermijden ook nog eens op een laag pitje.
Foto 4 Toont de details van 3.
Foto 5.
Het kan best zo zijn dat deze Firefly de '68' is in de foto van Jan hier voor.
Eindigend met de stuurboord tip tegen het eiland.
Ter verduidelijking komt deze foto nog een keer, in kleiner formaat.
Foto 6
Het verging Firefly 68 wel eens vaker niet helemaal goed.
Maar na de vorige blikschade, een 'fender bender', is dit een serieus geval.
Altijd een hoofdligger klus.
Gelukkig was de buitenvleugel vrij gemakkelijk te vervangen, dus als de centersectie niet beschadigd was, viel het in de regel mee.
Als de nadering goed is naar oordeel van de LSO, volgt het 'cut signal', op een paar meter boven het dek.
Gas dicht, Houden wat je hebt, en Staan! Niet afvangen!
Ongewilde helling naar rechts en wat traverseren naar die kant kon leiden tot een gear-collaps, zo als hier.
Als hij niet de laatste is die kwam oplanden, is het voor de crashploeg werken in ijltempo!
Het dek moet zo snel mogelijk vrij zijn voor de volgende.
Verwachte vertraging en de resterende brandstof in de lucht werden opeens factoren van gróót belang...
Per machine zijn er twee blokkenpaaien, die na de landing hun wielblok plaatsen.
Eén van hen heeft dat hier ook consequent gedaan.
Dit is voor mij dan ook de foto met het meest overbodige wielblok die ik ken!
Zijn collega loopt nog vertwijfeld rond, is een wiel kwijt...
Het korps blokkenpaaien was apart.
Foto 10
Toont er een in zijn karakteristieke houding, voorafgaand aan actie.
Foto 11
Twee blokkenpaaien gebroederlijk op weg naar hun klus.
Die vliegt nu nog langs in formatie, maar zal straks op de rand van het voordek staan, mét hun blokken.
Een blokkenpaai, 's nachts, lawaai, 30 knopen wind over dek, struikelde over de stuurboord opstaande rand van het vliegdek.
Klapte over boord, maar tuimelde gelukkig ter hoogte van het stuurboords voorbordes, een 'catwalk', een aantal meters lager.
Hij werd gezien, en de maat die het eerst bij hem was trof hem aan op de stalen bodem van de catwalk, buiten Westen...
Maar met zijn blok in de hand!!
De getoonde crash is weliswaar de '68', maar vond niet op de Doorman plaats.
Er werd ook gevlogen vanaf HMS Theseus en Illustrious, rond '52-'54.
Hier betreft het de Theseus, ook een Colossus class schip, net als de Doorman, een 'Light Fleet Carrier'.
Op foto 8 is er wat 'gewriemel' te zien tegen het eiland aan.
Het zijn heraldisch gevormde houten panelen met de namen van de plaatsen op aarde waar het schip iets heeft betekend.
De laatste happening was in de Koreaanse wateren 1950.
Uiteraard kwamen er steeds minder wapenfeiten bij, de wereld was voor eens en altijd veranderd na 1945.
In '57 hield het op voor de Theseus.