Een 747 in het avondlicht en nog zo wat.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Twintig jaar geleden op een heldere winteravond stond een Amerikaan de maan te schieten met zijn nieuwe camera.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Twintig jaar geleden op een heldere winteravond stond een Amerikaan de maan te schieten met zijn nieuwe camera.
Hij woonde in de buurt van Bangor, Maine, in het Noord-Oosten van de VS.

Omdat er langs die route nogal veel burger Atlantisch verkeer over vliegt, bleek hij ook een 747 gefotografeerd te hebben.
Eigenlijk gans per ongeluk.




Beneden is het donker, maar de Boeing zit nog in het laatste zonlicht op zijn kruishoogte van waarschijnlijk 39000 ft.
De rompneus en de nacelles weerkaatsen een oranje-rood licht.
Vanuit Europa is hij al ruim zes uur onderweg, is 70 ton lichter dan bij vertrek en kan die hoogte wel aan inmiddels.




Ik kom zo terug op de foto, maar ik wil eerst iets kwijt over het winterse avondzonnetje.

Niets mis mee ogenschijnlijk, mooie zonsondergang, maar dat is betrekkelijk.
Door een Westelijke koers te vliegen gaat de zon heel langzaam onder.
Bij breedtes boven de 60 graden Noord vlieg je gelijk op met de aardrotatie, of loopt hem zelfs in.
Dat betekent dat die ondergaande zon er de brui aan geeft en helemaal niet onder gaat!

Hij staat dan een uur of langer nét boven de horizon, recht in je gezicht te schijnen, totdat de gemiddelde grootcirkelkoers naar de bestemming naar het Zuiden begint af te buigen.
En door de dunne atmosfeer schijnt hij extra fel.
Bij een luchtdruk van 200 millibar, een vijfde, en een buitenlucht temperatuur
van minus 50 wil dat wel.




Als er op een normale middag-tijd vertrokken wordt vanaf Schiphol moet er om 7 uur s'avonds niets aan de hand zijn lichamelijk.
Maar omdat die ondergaande zon op hogere breedte er zo lang over doet ontstaat er een vreemd, katterig gevoel.
Het is normaliter geen tijdstip om te moeten gapen, maar toch doe je dat dan.
Onwillekeurig. Jong en oud.

De DC8 en de 707 waren bedacht vanuit de conventionele zuigermotor wereld.
Andere snelheden en hoogtes, waarop bewolking veel meer een factor was.
En niet in één ruk van Amsterdam naar New York, maar onderverdeeld in stukken, van Prestwick of Shannon naar Gander en dan verder.
Dat betekende automatisch dat er niet te Noordelijk werd gevlogen.
Het zag er dan uit als hier onder.
Een C-118 (DC6) tijdens de oversteek met het begin van een koufrontje.
Op de vleugelbovenkant is geen callsign te lezen, maar USAF.
(Ik vraag me nu opeens af wat het nut daarvan zou kunnen zijn, wie gaat dat ooit zien?..)
Aircraft number was 33269.




Maar die Acht vloog hóóg, en de zon werd een lastig ding, om de West vliegend.
De verstelbare plastic zonnenschermpjes waren zwaar onvoldoende, gebaseerd op de Connie en de DC7.
Ze dekten een veel te klein deel van de ruiten af.
Men had er niet echt rekening mee gehouden in het cockpit ontwerp.

Gelukkig waren de navigatiekaarten destijds van een veel steviger papier
dan nu.
Er werden heel creatieve 'bouwsels' bedacht om de koperen ploert buiten te houden...
Dat zou met zo'n flimsy Jeppesenkaart niets geworden zijn.
Jeppesen was toen ook al behoorlijk dun, (en handig), maar KLM maakte heel trots eigen kaarten.
De gedachtengang was dat niemand daar aan kon tippen.
Oudere, KLM-gezichtsbepalende Commodores hadden er hun hobbiïsme op gebotvierd, ondersteund door een forse navigatie-afdeling.
Die kaarten zelf waren trouwens ook erg fors...

Van die dwaling is men eindelijk -zij het gedeeltelijk- terug gekomen.

De Eerste klas aan boord mocht nog zo genoemd worden, het waren
eenvoudiger tijden, mét klassen.
Maar er werd al wel 'Royal' gedekt voor de gasten.
Het porseleinen servies werd op een placemat geplaatst van een glanzend papier-achtig materiaal.

Iemand had daar een alternatief gebruik voor bedacht.
Door er met de rug van de hand langs te wrijven werd het statisch, en kon je het overal tegen een windshield 'plakken'.
Na afloop ging het dan zuinig terug in de BWK-achtige vliegerkoffer, in de wandeling de loodgieterstas geheten.
Collega's met een gewone tas konden dat niet doen omdat gekreukeld papier niet werkte.
Let wel: het Samsonite diplomatenkoffertje werd toen nog als 'niet des cockpits' beschouwd...

Is u er nog?

De 747 kwam met verbeteringen op het vlak van de 'platte parasol'.
Langs de bovenrand van iedere cockpithelft liep een sleuf met daarin twee schuifblokjes waarin een plastic sun-screen geklemd kon worden.
Zie de groene pijlen.
Ze liepen van daar tot aan de rode pijl.
Dat was bijna goed; de sleuf liep net niet ver genoeg door tot aan de middenstijl.



En precies als bij de meeste auto's schijnt de laag staande zon dan nét tussen de zonnekleppen door—recht in het gezicht -uiteraard.
En bij de zo degelijke 747 was er iets vreemds met de sunscreens.
Er waren 2 uitvoeringen in omloop. Lichte en donkere. Groen en groen-bruin.
Als je twee lichte trof zat je dus wéér met de Jeppesenkaart voor je neus.
Maar nu kon je die er makkelijk overheen hangen.
Er waren wel al aparte sunscreen-opberg-vakken geïnstalleerd, naast de beide electrisch rollende, zeer uitgekiende stoelen.

Met de komst van de Airbus A310 werd het echt beter, begin tachtiger jaren.
Behalve schuifpanelen voor je neus was er ook een gold-plated, zonlicht
weerkaatsend rolgordijn dat het hele zijraam kon afdekken.
Heerlijk, zitten naast een groot raam, en toch niet meer in de zon.
Als voorbeeld een 737-800. A310 was niet voorhanden, wéér te weinig foto's gemaakt.



Eén ontwerp-kleinigheid was over het hoofd gezien bij die schitterende Bus.

Tijdens de vlucht wilde de 'Number 3 Windowheat Malfunction' waarschuwing nog wel eens aan gaan op de electronische BWK, de ECAM.
Je ging dan niet doen wat het KLM/Airbus manual voorschreef.
Dat zou wel moeten, maar in plaats daarvan was er steevast één 'memory-item', dat daar niet in voor kwam n.l.:

Het neergelaten -sterk zonlicht weerkaatsende- rolgordijn werd omhoog geroetsjt.
De temperatuur sensor van het verwarmde raam schrok daar zó van dat
het zich na korte tijd weer ging gedragen!
Warning disappeared. Problem solved.
Leuk hè.

De geavanceerde Airbus had nog een of twee kleine handicapjes, maar dat is een apart verhaal.

Terug naar de beginfoto van de 747 in het laatste zonlicht van de dag.
Ik heb hem opgelicht, dat zag er al veelbelovend uit.
Een blauwe streep werd zichtbaar.




Uitvergroting liet ook een wit kielvlak zien, met letters.
Ik heb er een 747-300 bij gezocht, onder ongeveer dezelfde hoek gezien.
Die was er op zich niet.
Maar wel een startende kist, met tien graden flaps.
Hij vloog de verkeerde kant op, dat wel, dus heb ik hem horizontaal geflipt, wat bijgedraaid, en de overeenkomst werd duidelijk.




De Amerikaan in Bangor, Maine had een Nederlandse 747-Classic gefotografeerd!

Dit simpele feit leidde opeens tot een wat lang verhaal.

Tracker.

[Mathieu]

Prachtig verhaal Tracker Vooral het oplossen van zo'n alarmpje is heel herkenbaar, ben zelf op veel schepen de wereld overgevaren waarbij je soms zulk soort oplossingen tegenkwam.

Zo te lezen heb je veel ervaring op grote passagiers vliegtuigen dus misschien kun je ook een vraag beantwoorden waar ik al een tijdje mee rondloop. Die gaat over alarmen die afgaan: als er bij mij in de machinekamer een alarm optreed gaat er een grote hoorn en zwaailicht aan. Veel herrie die soms tot op de brug te horen is. Nu moet ik dat alarm accepteren, zodra dat gedaan is zwijgt de hoorn en gaat het zwaailicht uit. Nu kun je rustig onderzoeken wat er loos is.

Nu weer naar de flightdeck, van sommige programma's op de tv krijg je de indruk dat in geval van een alarm in een vliegtuig je de hoorn/pieper niet tot zwijgen kunt brengen Is dat zo? Ben benieuwd of dat zo is, lijkt me niet echt prettig problemen te moeten oplossen met zo'n hoorn in je oor.

groet,

Mathieu.

[ruudvanom]

Hallo Tracker.

Nu nog even de Classic roteren zodat hij niet meer gespiegeld in beeld is.

Ruud.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Mathieu,
Mijn antwoord zal ik plaatsen onder een nieuw topic.

Ik zal het "Technisch en Vliegtechnisch" noemen.
Dat geeft ruimte voor veel onderwerpen die met luchtvaart te maken hebben.

Het neemt even een dagje om te antwoorden.

Tracker.

[Mathieu]

Hoi Tracker,

Ben benieuwd wat voor moois je gaat schrijven in het nieuwe topic!!

Groet,

Mathieu.