Het doet me deugd dat mijn Spit een paar zoekslagen heeft opgeleverd.
Heritage Trail kende ik niet, dus wat er allemaal naar voren komt over St Mawgan is nieuw.
Met mijn huidige inzichten voelt het echter wel wat chauvinistisch en 'dapper' aan, maar het is heerlijk Engels.

De Spit is dus een fake, al ziet hij er goed uit.
Mijn verhaaltje is het in ieder geval niet, getuige het logboek, dat authentiek is.

Het maken van vliegtuigschetsen en ansichtkaarten door Hr Barry Wallond levert kennelijk voldoende middelen op om deze mooie replica's te doen ontstaan.





Alas! The Shackleton definitively is nót in a landing attitude.
Flaps are up and the gear is not down.

Dat is nou weer jammer hè. Aviation landlubbers...

Wat betreft de 91 m brede banen:
De vroege B 52's hadden tipwieltjes.
Zou dat van invloed hebben kunnen zijn op de baanbreedte om te voorkomen dat die wieltjes door het gras zouden ploegen?
Een gokje hoor.

Even nog terug naar de uitwijk.
We vlogen in de oranje overall.
De zeewater temperatuur was nog boven 14,5°C.
Bij kouder water werd er in dompelpak gekleed gevlogen. Het 'immersion suit'.
De kans op overleven na een ditching werd daardoor aanmerkelijk beter.

Dat uit twee delen bestaande pak zat met rubberen seals om hals en polsen.
De broek met daaraan rubberen overschoenen en het bovenstuk hadden een seal rond het middel.
Deze werden over elkaar heen naar beneden opgerold.
Met je lange ondergoed aan was je vervolgens luchtdicht verpakt.


Viermaal dompelpak.

Let wel: een terloopse wind was daarmee een paar uur later nog steeds diezelfde wind!
En bijkomend was er het probleem dat aan boord van oorlogsschepen vaak bonen-gerechten werd gegeten vanwege de lange houdbaarheid van de boon.
Wie dan ook na afloop van een lange vlucht zijn pak uit deed in bijzijn van collega's, werd ernstig bestraft met een sterk oplopende bar-rekening.

De uitwijk was dus gelukkig in overall, wat de lange vliegdag en de vlucht de dag er op een stuk frisser maakte.
We hadden geen uitwijk-kitjes bij ons. "Een boordvlieger wijkt niet uit", was het credo.

Het was jaren zestig. De middelen waren nog wat beperkt, ook op RAF St Mawgan, afgelegen in Cornwall.
We kregen een piepklein stukje harde zeep uitgereikt en een grijze RAF-issue handdoek, ook niet van een echt fors formaat.
Dat was het, punt.

Onze wenkbrauwen gingen licht omhoog, waarop de kwartiermaker zei:
"Sorry chaps, we're nót running a hotel here, and all that!"

Voor de terugvlucht zat Jack er monter bij aan het Engels ontbijt.

Er waren sterke aanwijzingen dat hij tenmínste de tandenborstel had gedeeld met een niet onaantrekkelijke WAAF...

Op 26 october vlogen we af naar het MVKV, in dompelpak.
Twee snapshots uit een 8 mm filmpje.

Jack van der Schraaf, (zijn broer was fabrieksvlieger bij Fokker), loopt hier naar de kist.
Hij heeft de rode Form700, het onderhoudsboek in de hand.

Intussen ben ik druk met de preflight-check.





Onze voorganger, de 170 verlaat de katapult, en de bestemming: MVKV.





Tracker.