EDGE Aerodynamix.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Edge Aerodynamix bouwt geen vliegtuigen, maar is gespecialiseerd in het verhogen van het stromings-rendement van vleugels en rotorbladen.

Het hoofddoel is besparen van brandstof.

Daarin zijn ze niet de enige vanzelfsprekend.

Maar naar ik hoop wel succesvol, want een zoon treedt volgende maand bij ze in dienst om als CSO, sales, een en ander aan de man te brengen.

Deze inleiding is nodig omdat ik nu en dan foto's zal plaatsen waarvan u zich anders afvraagt hoe die man daar nu toch in hemelsnaam aan komt.

Ik zal beginnen met de vloot, waarvan de Learjet 24 en de 737 worden gebruikt voor testen.
De rest voor eigen vervoer en hobby.

De 737 meestal vanuit Bournemouth, Hurn.

De Lear vanuit hun nieuwe basis op KECP, North West Florida Beaches airport.

De informatie is wat kort, maar het gaat me nu om de foto's.

Dat die Tsjechische Soko Meeuw uit zestig zo gewild is, nog steeds, vind ik een prestatie.
En dat alleen maar omdat hij er goed geproportioneerd uit ziet.

De Learjet is trouwens ook uit dat decennium...



























Tracker.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Op foto's van KECP, Florida Beaches Apt vond ik het er wat kaal uitzien.

Reden te meer om er met Earth wat te gaan rondsurfen.
Ik blijf dat altijd nog leuk vinden.

Terug gaan langs de tijdlijn is ook vaak mooi om te zien door allerlei kleine wijzigingen die zich dan op zo'n veld hebben voorgedaan.

Maar hier was ik totaal verrast door terug in de tijd te klikken en opeens op het tijdstip november 2007 niets aan te treffen dat ook maar enigszins op een vliegveld leek.
En dat gebeurt niet vaak.

Het oude veld lag dicht tegen de stad aan (Panama City, maar dan in Florida), en moest vervangen worden.
Dat gebeurde in een vrij kort tijdsbestek want in 2010 was het rond.

Vandaar de 'schok' in de tijdlijn.






Zuid Oost van de stad ligt Tyndall AFB.
Dat is geen bruisende bedoening meer, maar het thuis van als drone functionerende Phantoms, de QF-4.
Er staan er 22 in rij en gelid, en op een Noord Zuid baantje een paar kilometer Oost nog eens 13.

Een mooi gezicht.




Uitgestald bij de ingang staan een paar voorgangers, F-86, F-106 enz.

En nog weer een paar km Oost is de Airforce SilverFlag organisatie aan het demonstreren op een verlaten militair veld.
Er staan een paar nog verrijdbare jets die voor allerlei opleidingsdoeleinden worden gebruikt, zo lijkt het.

Het heeft weinig met luchtvaart te maken, maar er lopen kleine pelotonnetjes van twaalf man stram te marcheren, half door de bocht heen.
Een onverwacht gezicht, vanuit de ruimte en mijn stoel.

Ze gaan toegesproken worden en er is publiek.
Het is te hopen dat ze een fijne dag hadden..


Tracker.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Hier komen wat aanvullende foto's. van de Learjet airborne.

Hij is een dankbaar object om vanuit te fotograferen en dat heeft mijns inziens te maken met het besluit van de maker om de fuel voor een groot deel aan de vleugeltips te hangen, permanent.
En wel in twee sierlijk gevormde tanks die al heel snel prominent in beeld komen.

Het wekt de indruk alsof er iets 'meevliegt', en wel aan beide zijden.
Er steekt niet ergens een klein vleugeltipje of een wingletje af tegen een achtergrond.
Nee, hier is het een forse jongen, en ook nog op korte afstand geplaatst door de onwaarschijnlijk korte vleugeltjes...







Vijf en twintig jaar geleden ben ik eens opgestuurd vanuit ergens op Long Island waar een zakenjet beschikbaar was, naar Montreal Mirabel.
Het was winter en een goeie!

Het kan daar dichtslaan, bergen sneeuw en ander ongerief, waardoor JFK dicht zat; er vloog niets in en uit.
Wij waren tijdelijk werkeloos in het Omni Park hotel.
Door het winterse weer was er met de bemanningsomloop ook het een en ander mis gegaan. Goed mis.
Zo kwam het dat er op Montreal Mirabel een 747 stond, mét passagiers, bestemming Amsterdam, KL 672.

Er was een frisse cabinebemanning aan boord. Volle bak passagiers.
Maar één kleinigheid ontbrak aan deze voorstelling, en dat was dat de cockpit leeg was en dat ook blééf.
De purser wist dat de 'cockpit' ergens anders vandaan moest komen, Toronto of zo, en had zich geen zorgen gemaakt op weg naar het veld.

Maar daar bleek dat het station (de stationmanager dus), net was gebeld door Amsterdam dat er een ernstig omloop probleem aan het ontstaan was.

Niets Toronto, en eigenlijk nergens stond er een crew paraat.

Tot men dus uiteindelijk het hotel in New York belde en me vroeg : een, of mijn twee collega's in de buurt waren en twee, of we nog niet aan de drank waren gegaan, wetende dat we ingesneeuwd zaten.

Het antwoord was ja en nee en ja, we waren bereid om scheetsgewijs per taxi naar een veld op Long Island te gaan.
De naam zouden we nog horen, maar ergens was een kleine jet beschikbaar voor een op en neertje YMX.
Het weer Oost van ons was nog vliegbaar.

Het werd East Farmingdale, het dichtst dat ik ooit bij Grumman Bethpage ben geweest...
Welk veld het zou moeten worden werd al rijdende, nou ja, sneeuw-ploegend, doorgegeven aan de chauffeur via zijn centrale, via KLM JFK, en KLM Vluchtregeling, de spil bij verstoringen.

De centraliste kwam uit het Oostblok en had nog een zwaar accent; onze driver was Indiër, Sikh, met Dastar, tulband op het hoofd.
Hun wijze van converseren was onderhoudend op zijn minst.
Géén GPS toen.
Maar we arriveerden in goede doen.

'En of we zijn broer kenden, die reed ook taxi, maar in Bombay'...

Het eerste deel van de rit was treurig, daarna ging het goed en op Farmingdale wist men er van.
De poort ging open, en de taxi reed achter zijn Follow Me aan het platform op.

Daar stond onze voiture, jawel, een Learjet 24!
Helemaal gereed.
We ploften er met gebogen hoofden in en de motoren werden onmiddellijk gestart door twee snelle collega's van de Ongeregelde Luchtvaart vervoerstak.
Ze hadden zelfs drie lunchpakketjes klaar liggen uit een lokale Jack in the Box. Met slappe US grind coffee en een houten roerdertje.

Op 200 ft doken we de overcast in en op 200 ft kwamen we er onderuit in het Canadese.
Naar buiten kijken in de 'soup' was zinloos, maar toch deden we dat gedrieën regelmatig, maar dan alleen om naar die korte vleugeltjes te kijken met die tiptanks waarvan ik me afvroeg hoe het met de de-icing ervan zat.
Maar de mannen waren erg druk, dus die vraag heb ik nog steeds...

Ze mochten tot onder de vleugel van de Boeing taxiën, geweldig.

Wij hen bedanken, knipmessen, en zij kijken naar de 'grote collega's', in de hoop dat ooit...

Er was al zoveel mogelijk voorbereid door het station, en in alle rust.
We hebben iets meer vertrouwd en iets minder zelf gechecked...
Alles zag er goed uit.

Ik heb de passagiers verteld dat we de machine alleen nog hoefden op te winden, en dat we dan spoorslags naar Schiphol zouden vertrekken.

Zo geschiedde.
De maaltijdservice was mooi gelukt in de vertragingstijd.
Een half uurtje na Take Off was iedereen onder zeil achterin.

Er stond een loei van een jetstream en twee uur na de oorspronkelijke slottijd zat niemand ons meer in de weg; dat scheelde.

Direct Ocean Entry Point, Moncton en Gander verkeersleiding begrepen het.
Een optimaal Ocean Track en een bijna directe route van Machrihannish naar Spijkerboor.

Leuk, zo iets, maar je moet het niet te vaak hebben. De aanleiding bedoel ik.

De BWK had zijn pet op de kamer laten liggen.
Na een week werd die weer bezorgd bij het meldingsbureau.

Op deze manier had ik een uur ervaring met de Learjet opgedaan.

Leuk ding en mooi om te zien.

En nu ik dan na 25 jaar, er plaatjes van plaats omdat een zoon er mee te maken heeft vind ik hem nog steeds een aantrekkelijk Leartje...

Dit verhaal is wat uitgelopen; ik ga snel plaatsen. (en koken).

Laat ik van de cockpit zeggen dat ik er vroeger makkelijk in paste, maar dat dat nu in twijfel moet worden getrokken.







Men vliegt voor een deel in vrijetijdskleding, korte broek, en met een Lazy Bones achterin met z'n po..benen op een stoel.







Maar ook netjes voor en achter.









Een rechter bocht boven de kust bij Panama City Florida.







Als laatste een test-descent vanaf 45.000 ft, speedbrakes uit uiteraard en maximum speed.
Het is mooi om zuiniger te vliegen door meerdere aerodynamische verfijningen, maar er moet nog steeds grof gezakt kunnen worden in geval van een sudden depressurization, volgens de eisen in de wet.

Dat gebeurde hier.
De speedbrakes komen helemaal los van de vleugel; ze scharnieren vrij van de huid.
En ze zijn vrij klein, logisch. Maar effectief.
Ik was gewend aan hele garagedeuren die uit de vleugel kwamen bij de 747.

Gewoon mooie plaatjes van een vliegtuig waar vaak passagiers in zullen zitten die er niet erg oog voor hebben.

Nu gelukkig wél.












Tracker.

[Kaasjager]

Mooi relaas Tracker!
Weet iemand wat het duct-achtige ding aan de vleugelvoorrand is?
Lijkt me een smeerlap voor de aerodynamica...

[Pim Pouw]

Mooi relaas Tracker!
Weet iemand wat het duct-achtige ding aan de vleugelvoorrand is?

Volgens mij zorgt dat ding voor turbulentie over de vleugel bij hoge invalshoeken. Hoge invalshoeken is dicht bij overtrekken van de vleugel. Deze turbulentie zorgt voor trillingen in de besturing die je als piloot dus kan voelen.

Een soort stick shaker

[Kaasjager]

Oké, duidelijk Pim!

[Heron]

Dit is wel een aparte versie van de oude Learjet, want de meeste waren uitgerust met een heleboel vortex generators op de vleugels.
Het buisje aan de voorkant van de vleugel heb ik ook gezien op de Bonanza's van de RLS. Het is een gewoon wigvormig stukje metaal, maar dus wel een vortex generator. De Beech F.33C Bonanza van de RLS had dat er op zitten en de niet-aerobatic F.33A (waar de RLS er ook twee van had) had het niet.

Toen ik een foto ging opzoeken op het net van die vortex generators kwam ik nog een leuk oud artikel tegen over vliegen met zo'n Lear:
Flying the Learjet 24D
In dat artikel staat een duidelijke foto van die stompjes metaal, die uit de vleugel groeien.

kleine opmerking: die Tsjechische meeuw in het eerste artikel kwam natuurlijk uit Joegoslavië, want het is een SOKO.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Wat die meeuw betreft:
Ik wist niet of het een Serv of een Kroaat was en dat ligt nog steeds gevoelig...

Nee hoor, gewoon een vergissing.