Samengevat: Fokker had hetzelfde probleem als alle andere vliegtuigontwerpers vanaf 1935, namelijk te kiezen tussen vermogen ten koste van wendbaarheid, of wendbaarheid ten koste van snelheid.. Persoonlijk vind ik zelf in de discussie nog de rol waarvoor een D-type werd ontwikkeld ontbreken. De D.XXIII was namelijk helemaal niet ontwikkeld als verdedigingsjager, maar juist als een hit-and-run vliegtuig. Ook geen jachtbommenwerper, meer een aanvals- en onderscheppingsjager. Zodoende geeft de beoogde rol van een vliegtuig nogal wat duidelijkheid over gemaakte keuzes.
De Spitfire had 4 m2 meer vleugel en was toch 300 kg lichter, dus het kon wel.
Mijns inziens was alles mogelijk, mits op de te leveren producten geen embargo zou rusten of beperkingen op financieel gebied. De D.XXIII was echter tweemotorig en niet van metalen constructie. Gezien de twee motoren van de D.XXIII is het zo bezien een wonder dat de Spitfire ‘maar’ 300kg zwaarder was. Fokker heeft een mooi product neergezet. De D.XXIII vergelijken met een Spitfire is mijns inziens iets met appels en peren.