Koning Winter.

[Tracker "Jaap de Moor"]

Afgelopen vrijdag was het nog krabben geblazen toen ik - tegen mijn zin – als pensionado vroeg op pad moest.
Maar met de huidige luchtdruk verdeling over Europa en de Westen wind die dat met zich mee brengt, heb ik stellig het idee dat het gedaan is met de winter.
Ik had wat winterse foto’s liggen uit de MLD-tijd, mooie foto’s, sfeervol, doch helaas maar een paar. Van het Net heb ik daarom wat foto’s bij geleend uit de zestiger jaren om het wat op te leuken.
Ze moeten nu geplaatst worden met de herinnering aan sneeuw en ijzel nog enigszins vers.
het was al eerder blijven liggen; voor je het weet zijn we dan een paar seizoenen verder.


Mijn eerste kennismaking met vliegen in en boven een maagdelijk wit landschap, was boven De Kooy in 1957.
Met Rhön en Baby, getrokken door de Tiger van de MLD en gevlogen door een blauw aangelopen Ltz Wingender. Tenminste, zijn gezicht had die kleur aangenomen.
De thermiek was uiteraard minder dan nul, dus wij zakten gestaag naar de landingsplaats om daar een streep in de sneeuw te trekken.
Wij vonden het prachtig, vooral ook omdat er maar weinig leden waren, waardoor meerdere startjes konden worden gemaakt. Ik zal die dag niet licht vergeten.





Het kaartje van een winters De Kooy is niet van ’57, de runway lag er pas in ’63.
De rode pijl geeft onze startrichting aan, beetje crosswind van rechts.
Echter, het gaf de langste startruimte, want de Tiger had er best moeite mee.





Eerder op De Kooy werd er ook doorgevlogen .
Hier start een Fokker C-nog wat in 1935.





De volgende vroege foto doe ik er bij omdat het een bijzonder tuig is boven een winters landschap.
Armstrong Whitworth werkte druk door om de stabiliteitsproblemen van de A.W.52 te tackelen.
Gewoon een mooiplaatje.





Dan moet ik een kaartje van het MVKV laten zien. Daar zit een verhaal aan vast, waar helaas geen foto’s van zijn.


De Karel Doorman vertrok op 21 Januari op voorjaarsreis. Het is 1963 en het was een tamelijk strenge winter.
Dat kunt u navragen bij Reinier Paping; deze had een paar dagen daar voor de Tocht der Tochten gewonnen.
Valkenburg lag bedolven onder de sneeuw, met daar onder een harde ijzel-laag. Het werd daarom niet raadzaam geacht te gaan vliegen.
De OSRD lag noodgedwongen stil, en er rees nog een ander probleem.
Squadron 4 móest vertrekken, embarkeren op de Doorman want men had NATO-verplichtingen in de Atlantic, ten westen van Portugal.
De geplande voorjaarsreis,
Hooguit één dag vertraging behoorde tot de mogelijkheden, dus er moest het een en ander gedaan worden.
Het vliegkamp organiseerde een sneeuw- en ijsruimploeg en men toog aan het werk. Sneeuwschuivers en doodgewone scheppen, met hier en daar een houweel; de latere hete lucht apparatuur was er nog niet.
Iedereen was druk, andere squadrons moesten manschappen leveren want die van ons waren al aan boord van het schip én uitgevaren.
Alleen de vliegtuigbemanningen met een paar techneuten waren achter gebleven.


Wat te doen om de tijd te doden ? De eerste officier Willem de Kluizenaar, “de Kluis”, was altijd wel in voor een geintje. Commandant Carpentier Alting gedoogde en zo togen wij naar huis – allemaal - om schaatsen te halen.
Jawel, schaatsen.
Sommigen hadden nog hockeysticks liggen uit de opleidingstijd en zo vond een paar uur later een prachtige ijshockey wedstrijd plaats tussen twee absoluut vals gekozen zestallen.
Waarbij onoirbaar werd gewisseld en waarbij alleen de regels van de Commandant van kracht waren.
Hij deed mee op een MLD-keukenstoel en was uiterst inconsequent in zijn beslissingen...


Het werk aan de baan voor een heel stel noeste arbeiders werd zelfs stil gelegd om als toeschouwer te kunnen fungeren.
De Longroom voorzag iedereen van snert-met-drijf-ijs ( = spekjes) en poeroet.
Poeroet is Maleis voor chocolademelk. (zo heette zangeres Anneke Grönloh bij ons Anneke Poeroet omdat zij een draadje Indisch bloed bezat)


Wel een lang verhaal bij een Earth-kaartje, maar het was een unieke gebeurtenis. Het vond plaats op het stompje asfalt op twee derde van baan 24, bij de rode pijl.





De volgende dag was er voldoende baan vrij gemaakt om vanaf een smalle strook één voor één te starten.
De échte werkers stonden langs die strook te zwaaien. Geweldig.


Het was een merkwaardig begin van een merkwaardige reis.
Er ditch-ten twee S 58 helicopters bij Las Palmas.
Destroyers hadden diverse schades. Het tweede deel van de reis bestond uit storm, maar dan ook échte storm.
Dekhuizen ontzet, stuurinrichting stuk, onze bridle catcher voor op het dek vernield, enz.,enz.
De NATO-oefening werd alleen maar redderen.


Op 19 Maart kwam ik thuis.
En toen had ik een zoon van 10 dagen oud.
Ach, zo ging dat in 1963...


De chronologie van deze reis is na te lezen op de Karel DoormanR81-site, onder Gebeurtenissen.
Klik de cent-munt van 1963 aan en een hoop ellende ontrolt zich.
Maar gelukkig wél weer goed voor een verhaal.

vervolgd.