Het gaf veel troep, glycol dat in een wijde boog werd weg geslingerd.
Het raakte de romp, en raampjes, en een deel van de buitenvleugel.
Verder was het niet erg nauwkeurig te doseren, en het resultaat van het ontijzen was 's nachts nauwelijks waarneembaar.
Het afneembare cockpitlicht-aan-een-dik-krulsnoer moest daar bij gebruikt worden, en wel in de stand 'Wit', wat weer hevig in strijd was met de voorschriften, die aangaven dat er 's nachts uitsluitend met 'Rood' mocht worden gewerkt.
Maar dan zag men niets van de propellers...

Een crime.
Het werd vervangen door electrische gloei-de-icing.
Eerst met draden in een rubberen opgeplakte voorlijst, zie de Tracker prop, en latere nette rubberloze oplossingen.

Naam: 160 de-ice boots.jpg Bekeken: 1296 Grootte: 23,9 KB

En uiteraard vaste, gerichte verlichting die kort kon worden aan gezet, en die de vleugelvoorrand en de props bescheen.

Menig vliegtuig is in de dertiger en veertiger jaren in enigerlei soort van gevaar geweest tijdens condities met stevige ijsaanzetting.

Niet zozeer omdat het ijs er niet af te krijgen was, maar omdat één, en vaak twéé vliegers met een inadequaat lampje in de hand omgekeerd in hun stoel zaten, turend naar vleugelvoorrand en propellers.

Taak nummer één, het vliegen, kwam dan op het tweede plan.
Een enorme fuik, voor de argelozen.

Het gebeurt nóg, om verschillende redenen.
Air France, Mid Atlantic, paar jaar terug.

Tracker.

PS
Het blind tien-vingerig typen gaat mij niet goed af, lees slecht.
Ik doe hier zes keer zo lang over...